Historia

Szpice są uznawane za jedną z najstarszych form psa domowego. Wywodzą się prawdopodobnie od żyjącego około 6 tys. lat temu, prastarego psa torfowego (canis familiaris palustris), którego szczątki zachowały się w postaci skamielin. Najstarszy wizerunek przedstawiający psa w tym typie znajduje się na attyckim dzbanie do wina pochodzącym z ok. 400 r. p.n.e.

Ludność pierwotna używała szpiców przede wszystkim do stróżowania i polowania, ale w czasach niedostatku mogły być również zjadane. Odmiany tzw. nordyckie (np. łajki, karelskie psy na niedźwiedzie, szpice fińskie) do dziś wykorzystywane są w myślistwie, podczas gdy psy pochodzące z Europy Środkowej raczej nie wykazują pasji łowieckiej.

Grupa długowłosych szpiców była znana w Niemczech już ok. 1700 r. Szpic miniaturowy pomeranian jest najmniejszą odmianą tych czworonogów (znany jest również szpic duży, średni, mały oraz wilczy). Powstał najprawdopodobniej w wyniku selekcji małych odmian.